Τριανταπέντε μοίρες κι έξι λεπτά είναι η γωνία υπό την οποία πέφτει το φως τα μεσημέρια του Γενάρη στο Marrakech.
Κι αν τούτη η ασυνήθιστα χαμηλή τροχιά του ήλιου από μόνη της δε λέει κάτι, ο συνδυασμός της με την αδιαμφισβήτητη φωτογένεια του τόπου και των ανθρώπων αγγίζει τα όρια του μοναδικού: Η βορειοαφρικάνικη παλέτα με τους δεκάδες τόνους της ώχρας, τα ρόδινα και τα πορτοκαλιά σε αντίστιξη με το κληρονομημένο από τους Tuareg μπλε του κοβαλτίου και το σμαραγδί πράσινο του Ισλάμ, πιάνονται χέρι - χέρι με τις τραχιές υφές του πωρόλιθου, τα σκαμμένα από τον ήλιο πρόσωπα και ξεκινούν παρέα ένα Διονυσιακό χορό, με τα πόδια ριζωμένα βαθιά στην άνυδρη γη και το κεφάλι περήφανο, ψηλά, στο γαλάζιο τ'ουρανού. Το άγιο φως του χειμωνιάτικου Maghreb υποκλίνεται στο μεγαλείο της σκηνής και συνωμοτεί στο μεγαλειώδες θέαμα, εκτοξεύοντας την τρίτη και πιο δύσκολη ν'αποτυπωθεί διάσταση, σε ύψη αδιανόητα σε άλλα γεωγραφικά μήκη και πλάτη.
