Θρησκευόμενος ποτέ μου δεν υπήρξα κι αυτή μου η επιλογή έχει να κάνει με την έμφυτη απέχθεια που τρέφω προς κάθε μορφή εξουσίας, δογματισμού κι αγελαίας συμπεριφοράς. Εν τούτοις δε μπορώ παρά να νοιώσω ειλικρινή σεβασμό απέναντι στις ανάγκες και τα κίνητρα κάθε ανθρώπου ο οποίος προσπαθεί μέσω αυτού του - έστω και απατηλού - διαύλου να πλησιάσει την πνευματική του υπόσταση. Στην άλλη άκρη της θάλασσας που μας περιβάλλει, το Αιγαίο, τη Μεσόγειο, μας έχουν διδάξει οτι ζούν οι εχθροί. Οι βάρβαροι. Οι άπιστοι. Οι αλλόθρησκοι. Κι είναι τόσο βαθειά ριζωμένη αυτή η πεποίθηση, που λειτουργεί τόσο περιοριστικά και κατασταλτικά όσο κι ο φερετζές που υποτίθεται οτι εμείς οι πολιτισμένοι μετά βδελυγμίας αποκηρύσσουμε. Αν ένα χέρι μαγικό άνοιγε μια χαραμάδα στους τόπους λατρείας της αντιπέρα πίστης, τόση όση χρειάζεται για να περιπλανηθεί το βλέμμα στα πρόσωπα και τις εκδηλώσεις λατρείας των εκεί ...απίστων , ίσως τότε ν'ανακαλύπταμε οτι οι ομοιότητες με τις από δω ακτές είναι περισσότερες απ'ότι οι διαφορές. Οτι τελικά ο άνθρωπος, ανεξαρτήτως δόγματος και λατρευτικού πρωτοκόλλου, παραμένει στον πυρήνα του ένα πλάσμα μικρό και φοβισμένο, προσδεδεμένο στα κουπιά της γαλέρας που του 'λαχε ο κλήρος να μπαρκάρει βάσει του τόπου γέννησής του. Μιας γαλέρας που προσφέρει μία κάποιαν αίσθηση ασφάλειας κι υπόσχεση κατοπινής δικαίωσης, με μόνο βέβαιο τον προορισμό στις εκβολές του ποταμού που πλέει: Τον άλλο κόσμο.
