The Corona diaries
Ε: Γεια σας και χαίρετε!
Α: Γεια σας κι εσάς!
Ε: Λοιπόν, να πούμε δυο κουβέντες τσάκα τσάκα διότι με σας τους καλλιτέχνες ξέρω πώς πάει το πράμα, άμα ξεκινάτε το μπλα μπλα ξεχνάτε να τελειώσετε.
Α: Ναι ναι, τα χίλια δίκια έχετε κι εγώ δεν τους εμπιστεύομαι καθόλου αυτούς τους παλιοχαρακτήρες!
Ε: Τι είναι λοιπόν αυτό το Corona diaries?
A: Μια φωτογραφική καταγραφή της πόλης, των ανθρώπων της (και της απουσίας τους) κατά τη διάρκεια της καραντίνας του κορονοϊού.
Ε: Και πώς προέκυψε όλο αυτό?
Α: Α… δε χρειάστηκε ιδιαίτερη σκέψη: Η καραντίνα έσκασε στα κεφάλια μας χωρίς προειδοποίηση και οι επιπτώσεις πάνω στο αστικό τοπίο και τους ανθρώπους που ζουν εντός των ορίων του, ήταν τόσο άμεσες και αμείλικτες, που μου ήταν αδύνατο να το προσπεράσω.
Ε: Ανθρώπους? Ποιούς ανθρώπους? Αφού όλοι κλεισμένοι στα σπίτια μας ήμασταν!
Α: Χα! Όσοι είμαστε αρκετά τυχεροί για να έχουμε σπίτια κι όσοι μπορούσαμε να το κάνουμε. Οι υπόλοιποι, οι λιγότερο προνομιούχοι, αυτοί που στα πλαίσια της "κανονικότητας" εξαφανίζονται μέσα στο "φυσιολογικό" πλήθος, παρέμειναν εκεί έξω κι αποτέλεσαν την πλειοψηφία στους δρόμους της πόλης που είχε κατεβάσει ρολλά. Ουσιαστικά δε χρειάστηκε καν να κάτσω και να σκεφτώ ή να σχεδιάσω κάτι, απλώς να επιλέξω το μέσον και να βγω στο δρόμο.
Ε: Το μέσον?
Α: Ναι, πρόσφατα είχα την τύχη να πέσει στα χέρια μου μια παρτίδα ληγμένα φιλμάκια. Μερικά από δαύτα και μια μηχανούλα τσέπης ηλικίας 30 και κάτι ετών, ήταν ό,τι τελικά μου χρειάστηκε.
Ε: Φιλμ? Γιατί???
Α: Διότι το φιλμ λειτουργεί σαν "κόφτης". Οι τεχνικοί του περιορισμοί συγκριτικά με τα ψηφιακά μέσα και το πεπερασμένο του μήκος, εξαναγκάζουν το φωτογράφο να δουλέψει πολύ πιο συνειδητά, να χρησιμοποιήσει περισσότερο το μυαλό και την εμπειρία του και τελικά να πάρει περισσότερη χαρά από μια εικόνα η οποία είναι αποτέλεσμα των ΔΙΚΩΝ του προσπαθειών κι όχι απόρροια κάποιου προεπιλεγμένου προφίλ λήψης ή μιας εκ των υστέρων επεξεργασίας. Με το φιλμ έχεις ΜΙΑ ευαισθησία, ΕΝΑ χρωματικό προφίλ, ΜΙΑ ισορροπία λευκού και 36 πόζες για να κάνεις ό,τι πρέπει να κάνεις. Άρα πρέπει να είσαι προσεκτικός, επιλεκτικός και σβέλτος αν θες να φέρεις κάτι πίσω μετά τη λήψη.
Ε: Και η εμφάνιση?
Α: Τα εργαστήρια κατά τη διάρκεια της καραντίνας ήταν όλα κλειστά, άρα γνώριζα πως ότι φωτογράφιζα θα παρέμενε στο συρτάρι ανεμφάνιστο και το αποτέλεσμα (καλό ή κακό) θα το έβλεπα πολύ αργότερα, μετά τη λήξη της καραντίνας. Αυτό μπορεί να ακουστεί περίεργο σε κάποιον που έχει συνηθίσει την ταχύτητα και την αμεσότητα των ψηφιακών μέσων, αλλά τα συναισθήματα που προσφέρει η προσμονή κι η αγωνία για το τελικό αποτέλεσμα, δε συγκρίνεται παρά μόνο με την αναμονή της επίσκεψης του Άη Βασίλη την παραμονή της Πρωτοχρονιάς.
Ε: Εντάξει, αλλά οι τελικές εικόνες είναι σαφώς υποδεέστερες σε ποιότητα. Με το κινητό μου π.χ. βγάζω πολύ πιο καθαρές φωτογραφίες, με έντονα χρώματα, χωρίς σημάδια από σκόνες και δαχτυλιές κι έχω κι εκατοντάδες φίλτρα με τα οποία μπορώ να δώσω ιδιαίτερο «χαρακτήρα».
Α: Beauty is in the eye of the beholder που λεν οι Αγγλοσάξωνες ή η αντίληψη της ομορφιάς είναι υποκειμενική υπόθεση αν προτιμάτε την Ελληνική εκδοχή. Με κάθε μέσο μπορεί κανείς να φτιάξει όμορφες εικόνες αλλά το γράψιμο του φιλμ είναι μοναδικό διότι ως αναλογικό μέσο, από τη φύση του, εμπεριέχει τον παράγοντα «τύχη». Η μειωμένη οξύτητα, ο κόκκος, ακόμα κι εξωγενείς παράγοντες όπως η σκόνη ή μια γρατσουνιά στο αρνητικό, αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του χαρακτήρα του μέσου και της γοητείας της τελικής εικόνας. Είναι κάτι σαν το «σκρατς» στα αυλάκια ενός χιλιοπαιγμένου δίσκου βινυλίου ή μια ρυτίδα στο πρόσωπο ενός αγαπημένου ανθρώπου. Γι αυτό κι επιλέγω να μη διορθώσω αυτές τις ατέλειες αν και θα μπορούσα πολύ εύκολα να το κάνω.
Ε: Ναι, αλλά το φιλμ είναι ΚΑΙ πανάκριβο!
Α: Ναι, το φιλμ και η εμφάνισή του δεν είναι τσάμπα, αλλά δεν είναι κι απαγορευτικά ακριβό όταν γίνεται ορθή χρήση. Πέραν αυτού, όλοι κάπου έχουμε μια παροπλισμένη αναλογική μηχανή, άρα το κόστος του εξοπλισμού είναι συχνά μηδενικό ή εν πάσει περιπτώσει εξαιρετικά χαμηλότερο από τον αντίστοιχο ψηφιακό (σώμα και φακοί), που συνήθως απαιτεί εκταμίευση αρκετών εκατοντάδων (αν όχι χιλιάδων) ευρώ.
Ε: Ωραία, άρα τί μας λέτε? Να γυρίσουμε πίσω στην εποχή των σπηλαίων?
Α: Όχι δα! Το είπα και πιο πάνω, με κάθε μέσο μπορείς να κάνεις πραματάκια, το δε μέσο σε καμία περίπτωση δεν (πρέπει να) είναι αυτοσκοπός. Απλώς, κάποιοι δρόμοι μου μοιάζουν λίγο πιο ενδιαφέροντες και πολύ πιο διασκεδαστικοί από κάποιους άλλους και στο τέλος της ημέρας, όταν έχω δυνατότητα επιλογής ανάμεσα σ’έναν ίσιο κι ασφαλή αυτοκινητόδρομο ή ένα στριφτερό και λιγουλάκι απότομο βουνίσιο, 9 στις 10 θα επιλέξω το 2ο.
Ε: Βίβερε περικολοζαμέντε δηλαδή?
Α: Αυτό ακριβώς κι επίσης, περί ορέξεως… κολοκυθόπιτα!
